Dokończymy pracę nad standardem kształcenia kwatermistrzowskiego w ZHR, co powinno ułatwić pracę wszystkim, a szczególnie mniejszym okręgom. Będziemy dalej rozwijać ofertę kursów wyższego stopnia, np. w zakresie zarządzania majątkiem. Na Portalu Instruktorskim powinna też powstać Wikipedia finansowa ZHR, ułatwiająca rozliczanie głównie z poziomu jednostek.

Widzimy wielką wartość w konsekwentnym rozwijaniu KPH. Do końca roku ponowimy działania skierowane na aktywizację absolwentów, w większym stopniu moderowaną z poziomu całego ZHR. Konsekwentnie będziemy budować nasz pozagrantowy fundraising (1,5% ale nie tylko!), nie zapominając jednak o aktywnym składaniu wniosków o granty i dotacje.

W tym roku będziemy wdrażali pierwsze moduły cz!appki, w tym Elektroniczną Książkę Pracy. Wysiłek się opłaci: zgodnie z rekomendacją strategii będziemy w stanie “śledzić” rozwój naszych członków od zucha po instruktora. Dodatkowo chcemy powołać Wydział Cyfrowy ZHR, który będzie w stanie zarządzać bądź ogarnąć rzeczywistość cyfrową organizacji.

Atrakcyjny program dla osób 15+ jest kluczowy zarówno z punktu widzenia rozwoju ruchu wędrowniczego, jak i przyszłej oraz obecnej kadry instruktorskiej. Nasze harcerskie specjalistyczne umiejętności są cenne wychowawczo, a także w dużej mierze zgodne ze zmieniającymi się potrzebami czasów, w których żyjemy. 

Chcemy wspierać instruktorów w praktycznym wdrażaniu wartości ZHR poprzez mniej teoretycznych dyskusji, a więcej działań formacyjnych, zwłaszcza na poziomie instruktorskim. Formacja powinna pomagać w praktycznym przeżywaniu wartości w pracy drużyn i środowisk. 

ZHR wymaga stopniowej profesjonalizcji zarządzania naszym własnym (choć dalej skromnym) majątkiem, szczególnie nieruchomościami. Mamy tu w ZHR coraz więcej dobrych doświadczeń i praktyk, na czele z Okręgiem Kujawsko-Pomorskim. Obecna strategia skupia się na finansach z perspektywy drużynowego, nowa strategia powinna uwzględnić też perspektywę okręgu i całego Związku.

Jesteśmy kluczowym partnerem dla harcerstwa działającego poza Polską. Coraz częściej nasze drużyny nawiązują partnerstwa międzynarodowe lub jeżdżą na obozy zagraniczne. Najwyższy czas zająć się tym obszarem bardziej systemowo w skali całego ZHR. 

Od tego roku dynamicznie rozwijający się Wydział Wychowania Wodnego działa bezpośrednio pod Naczelnictwem, a nie jedną z Głównych Kwater, przenosząc część dobrych doświadczeń HOPR. Przed nami decyzja, co zrobić z innymi działaniami specjalistycznymi (np. HAU), które już teraz coraz częściej angażują również Druhny, a nie tylko Druhów.  

Biuro ZHR działa coraz sprawniej. Będziemy kontynuować dotychczasowe reformy, zwiększając zaangażowanie Biura jako “centrum usług wspólnych” dla całego ZHR: od grantów i fundraisingu po komunikację. 

W obecnej kadencji komunikacja – szczególnie ta wewnętrzna – bywała naszą piętą achillesową. W niektórych obszarach uległa poprawie, ale jeszcze dużo przed nami, szczególnie na linii Władze Naczelne – Korpus Instruktorski.

Nie każde środowisko ma kapelana, duszpasterza czy choćby zaprzyjaźnionego księdza, ale każde może mieć kogoś, kto podejmie służbę duszpasterskiego animatora. HAD (Harcerscy Animatorzy Duszpasterscy) to program przygotowujący instruktorki i instruktorów do wsparcia harcerek i harcerzy w duchowym i religijnym wychowaniu.

Wiara w Boga to nie teoria – to styl życia, który przejawia się w codziennych wyborach, relacjach i sposobie patrzenia na świat. W harcerstwie duchowość nie przychodzi z zewnątrz – ona wyrasta z samego rdzenia harcerskiego życia: z ciszy, ze wspólnego ogniska, z codziennej służby drugiemu człowiekowi i z nieustannej pracy nad sobą. To właśnie w takich prostych, zwyczajnych momentach Bóg staje się szczególnie bliski – niekoniecznie przez wielkie słowa, ale przez konkretne doświadczenia. Dlatego tak ważne jest, by tej duchowości nie zostawiać samopas, nie traktować jej jako oczywistego „dodatku” do harcerskiej drogi. Potrzebujemy dziś świadomego nazywania tych doświadczeń, pogłębiania ich sensu, dzielenia się nimi i towarzyszenia sobie nawzajem w odkrywaniu, jak Bóg działa w naszej codzienności.

To nie jest jedynie pobożne pragnienie – to realna potrzeba. Duchowość zakorzeniona w harcerskim stylu życia to przestrzeń, którą warto i trzeba rozwijać: mądrze, autentycznie i wspólnie. Szczególnie ważne jest, aby towarzyszył temu jasny, czytelny przekaz mocno zakorzeniony w Ewangelii – nie powierzchowny czy symboliczny, ale żywy, konkretny i przemieniający. Tylko wtedy harcerska duchowość będzie rzeczywiście prowadzić do spotkania z Chrystusem.

Harcerstwo wychowuje do dojrzałości – nie tylko w działaniu, ale również w myśleniu, przeżywaniu i podejmowaniu decyzji. Dlatego tak potrzebna jest przestrzeń do formacji duchowej, w której można uczyć się rozeznawania, słuchania sumienia i kształtowania odpowiedzialnej wolności.

Formacja to coś więcej niż szkolenie – to droga spotkania z żywym Bogiem. To czas, w którym wiara przestaje być teorią, a staje się osobistą relacją, która porządkuje życie i daje mu kierunek. Dlatego warto nie tylko podejmować, ale też mądrze wspierać wszelkie inicjatywy, które pomagają kadrom i wędrownikom pogłębiać relację z Bogiem – zarówno na poziomie indywidualnym, jak i wspólnotowym.

W wielu miejscach dzieją się już wartościowe rzeczy – inicjatywy, które realnie wspierają duchowy rozwój harcerzy i umacniają ich więź z Kościołem. Pielgrzymka harcerska na Jasną Górę, udział w Spotkaniu Młodych na Lednicy czy „Misja Pustynia” (kleryckie praktyki w ZHR) to tylko niektóre z przykładów działań, które warto dostrzegać, wspierać i rozwijać.

Takie wydarzenia dają przestrzeń na modlitwę, wspólnotę i doświadczenie wiary w harcerskim stylu. Tworzą okazję do pogłębienia relacji z Bogiem, ale też do spotkania z drugim człowiekiem – często poza zwykłym rytmem codziennej służby.